W 1665 r. z polecenia wdowy po ks. Sylwiuszu Nimrodzie, ks. Marii Elżbiety wirtemberskiej z domu Podiebradów na miejscu starej świątyni wybudowano i poświęcono nową. Był to kościół drewniany z wielobocznie zakończonym prezbiterium, gankiem i podcieniem. Wewnątrz barokowy wystrój. 5 lat później cieśla K. Walten dobudował wieżę. W 1722 r. dla rodziny v. Hegel wykonano lożę kolatorską, a 7 lat później nowe empory, chór muzyczny oraz prospekt organowy (instrument z 1732 r.). Wielokrotnie (1785÷7, 1824, 1864 i 1885) remontowany. W początkach XX w. (1914?) wybudowano nowy kościół z zachowaniem dawnej wieży i fragmentem ściany północnej z lożą kolatorską. W 1945 r. przejęty przez katolików, pełni funkcję kościoła parafialnego pw. Matki Boskiej Szkaplerznej. Obecny bezstylowy, orientowany, murowany z cegły kościół założony został na planie prostokąta na pozostałościach cmentarza grzebalnego. Od południa na środku korpusu dobudowano kruchtę, od północy przybudówkę mieszczącą zakrystię, a nad nią lożę. Od zachodu, na osi z kwadratowa, oszalowana wieża konstrukcji szkieletowej, nakryta gontowym, ściętym dachem baniastym, na którym niska kondygnacja ośmioboczna zwieńczona baniastym hełmem z prześwitem. Przed kościołem krzyż z tablicą upamiętniającą w językach niemieckim i polskim parafian Dobrej spoczywających w rodzinnej ziemi. Częściowo zachowało się wyposażenie z wcześniejszego kościoła w tym ołtarz i ambona z 1665 r. zdobione malowidłami (ołtarz, ambona) Leonarda Horna oraz barokowo-regencyjny prospekt organowy z lat 20. XVIII w. Oraz Ołtarz główny z nastawą wczesnobarokową z 1665 r. o bogatej dekoracji snycerskiej: ujęty parą kolumn korynckich z trzonami oplecionymi winną latoroślą, ucha z ornamentem małżowinowo-chrząstkowym i parą uskrzydlonych główek aniołków, w zwieńczeniu ujętym figurami dwu aniołów płaskorzeźbione owalne kartusze z herbami książąt wirtemberskich na Oleśnicy oraz Podiebradów, zapewne Sylwiusza Nimroda i wdowy po nim, Elżbiety Marii, fundatorki kościoła; w polu głównym nowy obraz Matki Boskiej Szkaplerznej. Parapet korpusu i balustrada schodów manierystyczno-barokowej ambony dzielone spiralnymi kolumienkami zwieńczonymi płomienistymi sterczynami, w płycinach malowane przedstawienia: czterech ewangelistów oraz apostołów Jakuba St., Macieja i Bartłomieja na schodach i śś. Piotra i Pawła na drzwiczkach; baldachim wysoki, z bogatą dekoracją snycerską, z cebulastym daszkiem zwieńczonym dwustrefową latarnią, uzupełniany zapewne na pocz. w. XX. Od zachodu późnobarokowy (1729 r.), drewniany chór muzyczny, który od południa przechodzi w takąż emporę sięgającą prawie prezbiterium. Empory wpierają się na ozdobnych słupach drewnianych. Na uwagę zasługują kamienne płyty z płaskorzeźbionymi kartuszami herbowymi v. Gafron i v. Heugel z przełomu XVII/XVIII w., a zwłaszcza wkomponowane w ścianę loży kolatorskiej późnobarokowe (I ćw. XVIII w.), kamienno-stiukowe, polichromowane epitafium G.A. v. Heugel oraz jego żony Heleny K. de domo v. Gfug (zm. 1721) i ich dzieci. Tablica inskrypcyjna ujeta parą jońskich pilastrów z namalowanymi na blasze (na trzonach) owalnymi portretami 14 dzieci obramionymi liśćmi akantu. Na pilastrach spoczywa wyłamane, wklęsłe belkowanie i przerwany naczółek z kartuszem herbowym małżonków, a poniżej ich portretami. Epitafium wsparte na wolutowych konsolach pod którymi herb v. Heugel. z którego wyrasta drzewo genealogiczne namalowane na flankujących epitafium balkonach.