24-stanowiskowa lokomotywownia została zbudowana w latach 1985-1987 i oddano ją do użytku w 1988 roku. Stanowiska w hali były już przygotowane dla trakcji spalinowej. Zbudowano równocześnie stację paliw wyposażoną w cztery dystrybutory. Przeprowadzona modernizacja pozwoliła skoncentrować w Żaganiu znaczną liczbę pasażerskich lokomotyw spalinowych, głównie od 1987 lokomotywy serii SU46 do obsługi pociągów międzynarodowych. Obsługę parowozów Pt47 zakończono z dniem 27 sierpnia 1988 r., jednak niedobór maszyn powodował konieczność utrzymania jeszcze do 31 maja 1991 roku parowozów serii Ol49 (linia do Tuplic i Lubska). Około 1993 roku nadeszły paradoksalnie (cięcia sieci) złote czasy dla żagańskiej szopy z uwagi na wprowadzenie pociągów pospiesznych - z Lipska do Warszawy, Żary - Wrocław, Żagań - Szczecin, Żagań - Zielona Góra i Poznań - Żagań. Regres zaczął się w 1997 r. z chwilą likwidacji zakładu taboru w Żaganiu i podporządkowaniu go zakładowi w Czerwieńsku. Od grudnia 1998 r. rozpoczęła się relokacja maszyn SU46 do innych zakładów. PKP Cargo opuściło obiekt 1 stycznia 2010 roku. W ostatnim czasie żagańska lokomotywownia funkcjonowała już tylko jako Sekcja nadrzędnego Zakładu Taboru w Czerwieńsku. Po przeniesieniu całego taboru do Węglińca stała nieużytkowana i stopniowo rozgrabiana. W 2016 r. (do listopada) została wyburzona. (moose)